Za wejście na teren parku nie pobierano żadnych opłat. Inaczej było w Polsce, gdzie z biletów wstępu na teren Tatrzańskiego Parku Narodowego (TPN) pozyskiwano nawet 11 mln z rocznie.Dodam jeszcze, że jest sprawą sporną, czy art. 193 kk penalizuje także wtargnięcie do lokalu publicznego . Na gruncie, stanowiącego jego odpowiednik, art. 171 kk z 1969 r., SN przyjął, że pokrzywdzonym przestępstwem z art. 171 § 1 kk może być także osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej. Przytaczam tę uchwałę, zaznaczając, że sprawa do dziś jest w literaturze kontrowersyjna i nie ma jedności poglądów (sama uchwała SN też była rozbieżnie oceniana). Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 13 marca 1990 r. V KZP 33/89 Pokrzywdzonym przestępstwem z art. 171 § 1 kk może być także osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu wniosku Prokuratora Generalnego PRL z dnia 12 grudnia 1989 r., przekazanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. 1984 r. Nr 45 poz. 241) składowi siedmiu sędziów w celu wyjaśnienia następującego zagadnienia prawnego: Czy stroną pokrzywdzoną przestępstwem z art. 171 § 1 kk może być tylko osoba fizyczna, czy także osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej (art. 40 § 1 i 2 kpk)? - uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej. Uzasadnienie Rozstrzygając zagadnienie prawne, w którym w istocie chodzi o to, czy naruszenie tzw. miru domowego może dotyczyć również lokalu publicznego oraz pomieszczeń instytucji państwowych lub społecznych, należy zważyć, co następuje: Brzmienie i wykładnia gramatyczna art. 171 § 1 kk nie dają podstawy do przyjmowania, że wymienione w nim obiekty są przedmiotem ochrony prawnej wyłącznie wtedy, gdy należą do osób fizycznych. W przepisie tym bowiem użyto takich wyrazów jak dom, lokal, pomieszczenie i ogrodzona działka gruntu, które oznaczają nazwy przedmiotów, będących często w praktyce własnością, w użytkowaniu lub w posiadaniu również osób prawnych, instytucji państwowych lub społecznych. Podkreślić przy tym trzeba, że wyrazy te w art. 171 § 1 kk zostały wymienione obok mieszkania, które z istoty swej służy zawsze osobom fizycznym, chociaż jego właścicielem czy dysponentem może być jednocześnie podmiot nie będący osobą fizyczną. Pewne wątpliwości może budzić to, że w art. 171 § 1 kk opuszczono słowo przedsiębiorstwo, które było w odpowiedniku tego artykułu - w art. 252 § 1 kk z 1932 r. Jest to jednak tylko zmiana redakcyjna, skoro w nowym przepisie pozostały wyrazy lokal i pomieszczenie. Artykuł 171 § 1 kk umieszczony jest w kodeksie karnym w rozdziale XXII pt. Przestępstwa przeciwko wolności. Tytuł ten wskazuje, że zgrupowane są tutaj przestępstwa, w których rodzajowym przedmiotem ochrony prawnej jest wolność osobista jednostki, a wolność tę można określić jako możliwość (niezależność, swobodę) podejmowania przez człowieka decyzji zgodnie z własną wolą. Natomiast w przypadku przestępstwa z art. 171 § 1 kk bezpośrednim przedmiotem ochrony prawnej jest prawo osoby uprawnionej do wyłącznego swobodnego korzystania z obiektów (terenu) wymienionych w art. 171 § 1 kk, prawo do dysponowania tymi obiektami według własnej woli. Ze względów oczywistych pojęcie wolności osobistej łączy się tylko z człowiekiem, ale osoba taka może wyrażać swoją wolę we własnym imieniu lub jako organ uprawniony do działania w imieniu podmiotów nie będących osobami fizycznymi (art. 40 § 2 w zw. z art. 42 § 1 kpk, art. 38 kc). Oba takie przypadki różnią się tylko tytułem do wyrażania woli, natomiast sam akt wyrażenia woli jest identyczny, jego istota w obu sytuacjach jest taka sama. Jest to bowiem zawsze wola osoby fizycznej. Stanowisko takie znajduje oparcie także w art. 43 kc stwierdzającym, że Przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych, a dobra osobiste człowieka to wolność i nietykalność mieszkaniowa (art. 23 kc). Przedstawione wyżej względy dają więc podstawę do wyrażenia poglądu, że pokrzywdzoną przestępstwem z art. 171 § 1 kk może być także osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej, jeżeli wdarcie się do miejsca określonego w tym przepisie lub nieopuszczenie takiego miejsca nastąpiło wbrew żądaniu osoby fizycznej, będącej organem uprawnionym do działania w imieniu osoby prawnej, instytucji państwowej lub społecznej. Pogląd ten nie jest w istocie rzeczy sprzeczny z poglądami wyrażonymi przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 stycznia 1968 r. Rw 1391/67 (OSNKW 1968/4 poz. 47) i w uchwale z dnia 7 sierpnia 1982 r. VI KZP 17/82 (OSNKW 1982/10-11 poz. 71). Mianowicie w uzasadnieniu postanowienia z dnia 17 stycznia 1968 r. Rw 1391/67 (teza dotyczy innych kwestii) na marginesie przedstawionych tam rozważań uznano, że włamanie do wojskowego magazynu mundurowego wyczerpuje znamiona czynu z art. 252 § 1 kk z 1932 r. A zatem przyjęto, że tzw. mir domowy narusza także wdarcie się do pomieszczenia nie należącego do osoby fizycznej. Jest to więc stanowisko całkowicie zgodne z podjętą w niniejszej sprawie uchwałą. Również nie jest z nią sprzeczny pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uzasadnieniu uchwały z dnia 7 sierpnia 1982 r. VI KZP 17/82, że przedmiotem ochrony prawnej w przestępstwach określonych w art. 165-172 jest swobodne dysponowanie osobistymi wartościami według własnej woli jednostki. Wyżej już bowiem wykazano że w przypadku wdarcia się do obiektów wymienionych w art. 171 § 1 kk i należących do osób prawnych, instytucji państwowych lub społecznych, ma miejsce naruszenie wolności osobistej osób fizycznych działających w imieniu tych podmiotów.
Przypomnijmy, że w lutym firma podwykonawcza przycinająca gałęzie na zlecenie Tauronu pod liniami energetycznymi na os. Kąty wg mieszkańców wchodziła na ich posesje bez wcześniejszego powiadomienia i zgody. O sprawie pisaliśmy TUTAJ. Na miejscu zostało mnóstwo ściętych gałęzi, a mieszkańcy nawet nie wiedzieli czy i kiedy mogą
Roman Bizon (dane zmienione) zwrócił się do starosty o rozstrzygnięcie o niezbędności wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości w celu wykonania robót budowlanych wynikających ze zgłoszenia prac remontowych, chodziło o otynkowanie ściany. Organ wydał pozytywną decyzję i wskazał, że zezwolenie na zajęcie szczegółowo opisanego fragmentu nieruchomości zostało wydane na okres 14 dni. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie wskazał, że wykonanie robót budowlanych wymaga zajęcia części nieruchomości sąsiedniej, stanowiącej własność Adama Sarny (dane zmienione), w celu wykonania rusztowania i prowadzenia prac. Starosta podkreślił przy tym, że z akt sprawy wynika, że między sąsiadami prowadzona była korespondencja, która nie zakończyła się polubownym załatwieniem sprawy. Adam Sarna wniósł odwołanie, w którym wskazał, że nie wyraża zgody na wejście na teren jego nieruchomości, ponieważ nie ufa sąsiadowi, a w decyzji nie ma informacji o rekompensacie finansowej. Sprawą zajął się wojewoda, który utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Dlatego też właściciel wniósł skargę do sądu administracyjnego. Alicja Plucińska-Filipowicz, Marek Wierzbowski Sprawdź POLECAMY Sąsiedzi powinni się dogadać Skargą zajął się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, który uznał, że nie jest ona uzasadniona. Zgodnie bowiem z art. 47 ustawy Prawo budowlane (upb), jeżeli do wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych jest niezbędne wejście na teren sąsiedniej nieruchomości, to inwestor jest obowiązany przed rozpoczęciem robót uzyskać zgodę jej właściciela oraz uzgodnić z nim przewidywany sposób, zakres i terminy korzystania z tych obiektów, a także ewentualną rekompensatę z tego tytułu. Natomiast w razie nieuzgodnienia tych warunków, sprawę rozstrzyga organ administracji publicznej. WSA podkreślił, że badając niezbędność wejścia na nieruchomość sąsiednią, organ nie jest uprawniony do kwestionowania rodzaju planowanych robót budowlanych lub potrzeby ich przeprowadzenia (np. wyrok WSA w Gdańsku z 11 października 2017 r., sygn. akt II SA/Gd 384/17). Dlatego też sąd podzielił stanowisko orzekających w sprawie organów, które uznały, że w niniejszej sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki uprawniające do wydania decyzji o niezbędności wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości. Wystarczyła sama próba uzyskania zgody WSA wskazał, że w marcu 2018 r. Roman Bizon zgłosił w starostwie zamiar wykonania remontu budynku mieszkalnego, którego ściana przebiega na granicy sąsiedniej działki. Zgłoszenie to zostało przyjęte bez sprzeciwu organu. Jednakże wykonanie tych prac wymagało wejścia na teren działki Adama Sarny. Roman Bizon podejmował próby ugodowego załatwienia sprawy i uzyskania dobrowolnej zgody na wejście. Sąd wskazał, że w orzecznictwie przyjmuje się, że wysłanie listu do właściciela nieruchomości sąsiedniej z prośbą o wyrażenie zgody na czynności w ramach art. 47 upb, spełnia warunek podjęcia przez inwestora starań warunkujących wydanie przez organ pozytywnej decyzji w zakresie wejścia na teren nieruchomości sąsiedniej na podstawie art. 47 ust. 2 upb ( NSA z 26 listopada 2010 r., sygn. akt II OSK 1819/09). Ponadto w judykaturze przyjmuje się, że wystarczająca jest sama próba uzyskania takiej zgody (np. wyrok WSA w Opolu z 11 października 2007 r., sygn. akt II SA/Op 201/07). Dlatego też treść lub forma korespondencji między sąsiadami nie należy do oceny organów orzekających. Muszą one jedynie ustalić, że do zgody w trybie cywilnoprawnym nie doszło. W niniejszej sprawie jest to zaś okoliczność niesporna. Uwzględniając zatem powyższe, WSA ocenił, że organy administracji publicznej prawidłowo zastosowały art. 47 ust. 2 upb. Stan faktyczny sprawy przesądził bowiem o potrzebie wydania decyzji, zastępującej zgodę sąsiada na wejście na teren należącej do niego nieruchomości. Trzeba ustalić granice wejścia na sąsiedni grunt Odnosząc się do zarzutów skargi, WSA wskazał, że w postępowaniu zainicjowanym wnioskiem o zgodę na wejście na teren sąsiedniej nieruchomości niedopuszczalne jest podważanie projektu budowlanego, dokonanego zgłoszenia oraz rozważenie czy efekt końcowy wykonanych robót budowlanych ograniczy zasięg prawa własności nieruchomości sąsiedniej. Natomiast wydana decyzja ze swej istoty stanowi o ograniczeniu uprawnień właściciela. Dlatego też konieczne jest określenie granic niezbędnej potrzeby wejścia inwestora oraz warunków korzystania z sąsiedniej nieruchomości. Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, nie stwierdzając naruszenia prawa przez orzekające w sprawie organy, oddalił skargę. Wyrok WSA w Gdańsku z 19 grudnia 2018 r., sygn. akt II SA/Gd 409/18 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
Za wejście z psem na teren objęty ochroną ścisłą lub czynną grozi mandat wysokości od 500 zł do 5000 zł – nakładają je parkowi strażnicy. Warto pamiętać też, że umyślne naruszenie zakazów obowiązujących w parkach narodowych i rezerwatach jest wykroczeniem zagrożonym karą aresztu lub grzywny.
Prowadzenie robót budowlanych, zwłaszcza na terenie gęsto zabudowanym, może niekiedy wiązać się z koniecznością uzyskania wejścia na sąsiednią nieruchomość w celu przeprowadzenia prac, które, np. z uwagi na brak dostępu, nie mogłyby zostać wykonane z terenu inwestycji. Czy jest potrzebna zgoda sąsiada?Jeżeli realizacja inwestycji będzie się wiązała z taką koniecznością, to inwestor powinien w pierwszej kolejności zwrócić się do sąsiada o taką zgodę. Inwestor zwracając się do sąsiada inwestycji z taką prośbą powinien wskazać spodziewany sposób, zakres i czas korzystania z nieruchomości sąsiedniej, może także zaproponować rekompensatę za korzystania z sąsiedniej nieruchomości w związku z prowadzeniem budowy. Jeżeli jednak inwestor nie uzyska na drodze porozumienia zezwolenia na wejście na teren sąsiedniej nieruchomości, wówczas może zwrócić się o uzyskanie takiego zezwolenia na drodze też: Jak uzyskać pozwolenie na budowę Jaki organ może upoważnić inwestora do wejścia na teren nieruchomości wbrew woli właściciela?Wobec niemożności osiągnięcia porozumienia z właścicielem nieruchomości sąsiedniej w sprawie zgody na wejście na teren jego nieruchomości, inwestor może zwrócić się do właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej (starosty lub wojewody w zależności od rodzaju inwestycji) o wydanie decyzji zastępującej zgodę właściciela na wejście na teren jego nieruchomości. We wnioski inwestor zobowiązany jest wykazać, iż nie mógł on osiągnąć porozumienia z właścicielem sąsiedniej nieruchomości, a wejście na teren sąsiedniej nieruchomości jest niezbędne dla kontynuowania procesu budowlanego. Inwestor powinien określić też zakres i czas korzystania z takiej nieruchomości. Organ administracji architektoniczno-budowlanej ocenia następnie, czy wejście na teren sąsiedniej nieruchomości jest rzeczywiście konieczne dla prowadzenia procesu budowlanego. W przypadku uwzględnienia wnioski inwestora organ wydaje decyzję o zezwoleniu na wejście na teren nieruchomości sąsiedniej, w której określa zasady i dopuszczalny zakres korzystania z sąsiedniej nieruchomości przez w sprawie wniosku inwestora powinna zostać wydana w terminie 14 dni od daty złożenia wniosku, przy czym powyższy termin ma charakter instrukcyjny. Czy inwestor odpowiada za straty spowodowane wejściem na teren inwestycji?Inwestor, po zakończeniu korzystania z nieruchomości sąsiedniej, zobowiązany jest naprawić ewentualne szkody powstałe w wyniku jej prawnaart. 47 ust. 1-3 ustawy z dnia 4 lipca 1994 roku Prawo budowlanego ( z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.)Zobacz serwis: Prawo budowlane Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie.
Art. 72 pkt 13 nowej tarczy antykryzysowej znosi wymóg uzyskania jakiejkolwiek decyzji. Od wejścia w życie nowych przepisów właściciel infrastruktury krytycznej (zakład kanalizacyjny, energetyczny itp.) ma prawo w celu usunięcia awarii czy dokonania konserwacji wejść na prywatną posesję, w tym także do budynku, w asyście policji.
Inwestorzy zwrócili się do właściciela nieruchomości sąsiedniej o wyrażenie zgody na wejście na teren jego nieruchomości w celu wykonania robót budowlanych. Zgody tej jednak nie uzyskali. W związku z tym, na wniosek inwestorów starosta orzekł o niezbędności wejścia przez inwestorów na teren sąsiedniej nieruchomości. Organ określił termin w jakim przedmiotowe roboty mają zostać wykonane oraz wskazał szerokość pasa gruntu, niezbędnego do ich przeprowadzenia. Ponadto poinformował inwestorów, iż po zakończeniu robót teren nieruchomości sąsiedniej należy uporządkować, doprowadzając go do stanu poprzedniego oraz naprawić powstałe szkody na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym. Od decyzji starosty odwołanie wniósł właściciel nieruchomości sąsiedniej, wskazując, iż nie wyraża zgody na wejście przez sąsiadów na jego działkę celem wykonania przedmiotowych prac. Wskazał, iż zezwolenie na wejście na sąsiednią nieruchomość, niezbędne do wykonania robót budowlanych przewidziane w art. 47 ust. 2 Prawa budowlanego , dotyczy jedynie tych robót budowlanych, które regulowane są przepisami Prawa budowlanego i wymagają pozwolenia na budowę lub zgłoszenia, a zezwolenie takie może być wydane dopiero po uprzednim uzyskaniu pozwolenia na budowę lub po dokonaniu zgłoszenia zamiaru wykonania określonych robót. Zdaniem skarżącego organ nie ustalił natomiast, czy na wykonanie tynków zewnętrznych inwestor posiada pozwolenie na budowę. Podkreślił, iż budynek w stanie pierwotnym nie posiadał wykonanych tynków zewnętrznych, zatem wykonanie takich robót nie stanowi obecnie remontu budynku i dlatego wymaga udzielenia pozwolenia na budowę. WSA rozpatrując skargę przypomniał, iż brak zgody na wejście na grunt właściciela nieruchomości sąsiedniej nie jest wystarczającą przesłanką wydania przez organ zgody w trybie art. 47 ust. 2 Prawa budowlanego . Kolejną przesłanką jest również niezbędność wejścia na teren nieruchomości sąsiedniej, celem wykonania określonych prac budowlanych oraz potrzeba ich wykonania. Co do pierwszej dodatkowej przesłanki, to nie może budzić wątpliwości, iż warunek niezbędności wejścia na teren sąsiedni występuje, gdy obiekt, na którym mają być wykonane prace, znajduje się na granicy działki lub w takiej od niej odległości, że teren dostępny na działce inwestora nie wystarczy na ich prawidłowe przeprowadzenie. Natomiast, co najistotniejsze w sprawie, potrzeba wykonania prac budowlanych powinna wynikać z pozwolenia na budowę lub zgłoszenia, od którego nie wniesiono sprzeciwu. Zatem organ na wstępnym etapie postępowania powinien ustalić zakres planowanych przez inwestora prac budowlanych, których wykonanie łączy się z koniecznością wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości. Następnie organ powinien dokonać oceny czy do planowanych prac znajduje zastosowanie ustawa Prawo budowlane. Dopiero pozytywne stanowisko w tym przedmiocie łączyć się może z zastosowaniem do ustalonego stanu faktycznego przepisu art. 47 ust. 2 Prawa budowlanego . A contrario brak wcześniej uzyskanego pozwolenia na budowę lub zgłoszenia winno skutkować wydaniem decyzji odmawiającej udzielenia żądanego zezwolenia wejścia na teren nieruchomości sąsiedniej. Wyrok WSA w Lublinie z 20 września 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 269/12, nieprawomocnyPrzydatne materiały: Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.)Wejście na opuszczoną posesję . Witam, mam pytanie dotyczące wejść na opuszczone posesje tzw. ,,Urban Exploration". Czy jeśli wchodzę na teren prywatny lub gminny w celu ,,zwiedzenia" budynku, nagrywając przy tym wszystko kamerką łamię prawo? Oczywiście nie niszcząc, nic ani
Proces budowlany z uwagi na jego charakter często prowadzi do konfliktów. W szczególności są to konflikty pomiędzy inwestorem, a właścicielami sąsiednich nieruchomości. Większość z tych konfliktów rozpoczyna się na etapie uzyskiwania warunków zabudowy lub decyzji o pozwoleniu na budowę. Kończą się z reguły w momencie uzyskania przez inwestora pozwolenia na budowę. Zdarzają się jednak przypadki, kiedy konflikt ten rozpoczyna się lub nadal trwa na etapie prowadzenia przez inwestora robót budowlanych. I o ile wizyty przedstawicieli organów nadzoru budowlanego można zrozumieć to inne działania blokujące inwestycje mogą być uciążliwe. Istotny problem może powstać w sytuacji, kiedy do prawidłowego przeprowadzenia robót budowlanych konieczne będzie wejście na nieruchomość sąsiada, z którym pozostajesz w konflikcie. Jak wtedy działać? Po pierwsze rozmawiać. Osobiście uważam, że większość sporów i konfliktów można rozwiązać za pomocą szczerej rozmowy. Często sprzeciw rodzi się w wyniku braku wiedzy, która wywołuje niczym nieuzasadniony strach i obawy o własne interesy. Wyjaśnienie zakresu robót budowlanych, jasne przedstawienie powodów wejścia na nieruchomość sąsiada, a nawet zasugerowanie jakiejś formy rekompensaty może znacząco przyspieszyć realizację Twojej inwestycji. Przy okazji poprawiając sąsiedzkie stosunki. Co jeśli nadal spotykasz opór? Wszelkie argumenty i propozycje są ignorowane, a rozmowy kończą się pogłębieniem konfliktu. Z pomocą w wykorzystaniu nieruchomości sąsiada do realizacji własnej inwestycji może przyjść Tobie organ architektoniczno – budowlany. W tym celu musisz skierować do organu właściwy wniosek. Wniosek ten powinien zawierać zakres robót, których wykonanie uzasadnia wejście na nieruchomość sąsiada. Wskaż również w jakim zakresie wykorzystasz sąsiednią nieruchomość. Pamiętaj, że roboty budowlane wykonywane przez Ciebie muszą być zlokalizowane w granicach przysługującego Ci prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Organ zobowiązany jest do rozstrzygnięcia w terminie 14 dni. Stosunkowo szybko uzyskasz odpowiedź, czy do przeprowadzenia wskazanych przez Ciebie robót budowlanych konieczne jest czasowe zajęcie sąsiedniej nieruchomości. Jeśli organ uzna, że zachodzi taka konieczność to wyda decyzję, która po uprawomocnieniu się będzie stanowiła podstawę do czasowego wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości w celu wykonania robót budowlanych. Pamiętaj, że wydanie przez organ decyzji nie zwalnia Cię obowiązku naprawienia ewentualnych szkód, jakie spowodowane będą wykonaniem decyzji zezwalającej na wejście na teren sąsiedniej nieruchomości.
Tłumaczenia w kontekście hasła "wejście na teren" z polskiego na angielski od Reverso Context: Po zamknięciu kas biletowych wejście na teren Ogrodu jest niedozwolone.
TERENJAZDA to projekt łączącY pasje realizowane w z takich pasji jest to skrót od urban exploration czyli miejska eksploracja. W Polsce URBEX tłumaczony jest jako odkrywanie i zwiedzanie opuszczonych miejsc nie koniecznie w miastach. Tysiące obiektów i budynków zniknie wkrótce bezpowrotnie. Warto je zachować we wspomnieniach i na zdjęciach. Domy ,stodoły czy zamki czekają na Was. Czy URBEX jest legalny? URBEX jest legalny jeśli nie wchodzimy na czyjś prywatny teren. Nie wolno wchodzić na strzeżone i monitorowane obiekty oraz w miejsca, których właściciel jest wszystkim dobrze znany. Jeśli posesja jest ogrodzona i pilnowana wejście na nią będzie uznane za włamanie. Gdy obok opuszczonego budynku ,który chcemy zwiedzić ktoś mieszka warto się spytać mieszkańców do kogo on należy. Czasem nieogrodzony budynek może być dyskretnie pilnowany przez kogoś z sąsiedztwa. Wiadomo ,że lepiej unikać problemów niż je mieć. Czy URBEX to hobby dla całej rodziny? Nie polecam wybierać się do opuszczonych obiektów z małymi dziećmi czy starszymi osobami. Znam rodziny ,które to robią ale moim zdaniem nie jest to rozsądne. Czy URBEX jest bezpieczny? Pasjonaci URBEXU uprawiają go na różne sposoby. Wielu z nich fotografuje opustoszałe obiekty wyłącznie z zewnątrz. Można , by pomyśleć ,że to bezpieczny URBEX. Nie jest tak jednak do końca. Do obiektu trzeba podejść czy podjechać a w zarośniętym terenie różnie bywa. Opustoszałe miejsca przyciągające miłośników tej pasji w większości są w złym i bardzo złym stanie technicznym. Łatwo w nich złamać nogę, rękę czy nawet stracić życie wpadając w jakąś dziurę z wysokości. Wchodzenie do zawalających się budynków czy obiektów przemysłowych nie jest bezpieczne. Ogólnie można powiedzieć ,że URBEX nie jest bezpiecznym hobby i nie mam tu na celu odstraszanie Was od niego. Ważne , by wiedzieć co się robi i jak się to robi. Opuszczone budynki są jak pułapki. Te pozostawione przez właścicieli czy lokatorów w dużych miejscowościach są sukcesywnie rozkradane i niszczone . Odwiedza je nudząca się młodzież i osoby zbierające złom w celu zamiany go na alkohol i upojne z nim chwile. Dlatego niech nie zdziwi Was brak schodów ,poręczy czy stalowych podpór w budynkach . Zawsze podczas URBEXU zawsze trzeba patrzeć gdzie stawia się kolejne kroki. Spróchniałe schody ,dachy i rozpadające się ściany to tylko kilka z rzeczy , na które trzeba uważać(Patrz zdjęcia pod artykułem). Najlepiej na pierwszy URBEX wybrać się z kimś kto ma już jakieś doświadczenie w zwiedzaniu opuszczonych miejsc i budynków. Czasem można spotkać kogoś w opuszczonym miejscu i lepiej się wtedy dyskretnie wycofać. Najczęściej są to grupy młodzieży czy miejscowi degustatorzy tanich alkoholi. Podczas eksploracji opuszczonych miejsc najlepiej mieć oczy i uszy szeroko otwarte. Co warto zabrać z sobą na URBEX? Polecam na URBEX ubierać obuwie sięgające ponad kostkę i z konkretną podeszwą. W sklepach z odzieżą BHP można kupić za nieduże pieniądze buty z podeszwą odporną na przebicia. W opuszczonych obiektach pod nogami możecie mieć dosłownie wszystko od szkła przez gwoździe po ostry gruz. Z niezbędnych rzeczy warto mieć z sobą latarkę i rękawiczki oraz oczywiście dobrze naładowany telefon. Co jeszcze to już musicie odkryć sami . Bym zapomniał o bardzo ważnej rzeczy. Podczas URBEXU wskazana jest dobra kondycja. To nie jest godzinne zwiedzanie zamku z przewodnikiem. Pamiątki z URBEX Pamiętajcie ,że chodząc po pajęczynach i oglądając na pozostałości po czyjejś przeszłości jedyne co zabieramy z sobą to zdjęcia/filmy i wspomnienia. Zostawiajmy eksplorowane miejsca takimi jakie je zastaliśmy. Nie odbierajmy innym radości z ich odkrywania. Życzę samych udanych wypadów na URBEX ! Pozdrawiam Dawid Cygal
rCmwAXM.
