Lista spraw, którymi należy się zainteresować jest całkiem długa. Przede wszystkim warto ubiegać się o zasiłek lub dodatek pielęgnacyjny. Są to dwa rożne świadczenia. Zasiłek pielęgnacyjny przyznawany jest przez gminę, z kolei dodatek pielęgnacyjny – przez ZUS. Inne są również zasady przyznawania tych świadczeń.
Depresja młodzieńcza to zjawisko coraz częściej spotykane. Około jedna trzecia nastolatków w Polsce ma objawy depresji, z tego jeden na stu myśli o odebraniu sobie życia. Niestety, rodzice często nie zdają sobie sprawy, że agresja, chwiejność nastrojów, lenistwo dziecka to nie skutek młodzieńczego buntu, ale poważna choroba, która niszczy organizm i może doprowadzić do dramatu. Depresja młodzieńcza to temat, o którym mówi się coraz częściej. Do niedawna utrzymywano, że rozwój poznawczy dziecka jest niewystarczający, żeby mogła rozwinąć się depresja dziecięca, natomiast zespół depresyjny nie może ujawnić się przed zakończeniem okresu dojrzewania. Dziś psychiatrzy nie mają wątpliwości, że depresja dotyka też dzieci i młodzież, tylko objawia się w inny sposób niż u osób dorosłych. Często bardzo odległy od potocznego rozumienia tej choroby. Wielu tragediom można by zapobiec, gdybyśmy poświęcali dzieciom więcej uwagi. Poznajmy ich oczekiwania, kłopoty, marzenia. Bo sprawy, które nam wydają się nieważne, dla dziecka mogą być problemem. Spis treści: Depresja młodzieńcza - statystyki Objawy depresji młodzieńczej Przyczyny depresji młodzieńczej: hormonalna burza Przyczyny depresji młodzieńczej - niskie poczucie własnej wartości Depresja młodzieńcza: jak uniknąć tragedii? Leczenie depresji młodzieńczej - pomoc psychologa i psychiatry Depresja młodzieńcza - statystyki Co 5. nastolatek przejawia zaburzenia psychiczne. Do 15. roku życia są to głównie zaburzenia lękowe i zachowania typowe dla depresji młodzieńczej, natomiast ok. 18. roku życia – epizody dużej depresji. Niepokoją i potwierdzają związek ze stanami depresyjnymi liczby dotyczące samobójstw. W przedziale do lat 14 samobójstwo jest na 14. miejscu wśród przyczyn śmierci, a już na 3. u osób 15–24-letnich. Motywy to najczęściej śmierć osoby bliskiej (44 proc.), stres szkolny i nieszczęśliwa miłość (43 proc.), konflikty z rodzicami (37 proc.). Czytaj: Śmierć dziecka: dlaczego dzieci popełniają samobójstwa? Zaburzenia lękowe u młodzieży Samoakceptacja - jak pomóc dziecku zaakceptować siebie? Objawy depresji młodzieńczej Z depresją kojarzy się smutek, przygnębienie, apatia. Tymczasem u depresja u młodzieży objawy te mogą występować w niewielkim nasileniu albo wcale. Często na pierwszy plan wysuwa się arogancja, agresja czy abnegacja – zachowania, które mylimy z „oczywistym” w tym wieku buntem wobec otaczającego świata. Objawy depresji u młodzieży występują w indywidualnych konfiguracjach i w różnym natężeniu, podobnie jak u dorosłych. Często jednak depresyjne zachowania u nastolatków nie spełniają wszystkich kryteriów dorosłej depresji, a sama choroba ma nietypowy przebieg. Różnica zasadnicza polega na tym, że przygnębienie i smutek mogą być niewidoczne na twarzy młodego człowieka. Cierpienie, jakie jej towarzyszy, odbiera nastolatkom nadzieję i sens życia. Pojawia się postawa opozycyjno-buntownicza: arogancja i drażliwość, impulsywność w kontaktach w domu, w szkole, wszędzie. Dorastający człowiek zna ogólnie przyjęte normy społeczne, że np. nie należy upijać się do nieprzytomności, ale je łamie. Nadużywa alkoholu, eksperymentuje z narkotykami, uprawia przypadkowy seks, uderzając w siebie (autoagresja). Innym razem prowokuje bójki. Z jednej strony chce w ten sposób zapełnić odczuwaną pustkę, z drugiej – zaimponować rówieśnikom, zwrócić na siebie uwagę, wykrzyczeć: „Mamo, jestem!”. Jednym z objawów choroby jest też pogorszenie zdolności intelektualnych. Gorsze stopnie, wagarowanie, odmówienie chodzenia do szkoły. Młody człowiek nie dba o wygląd, rozdaje kiedyś ważne dla siebie rzeczy, traci zainteresowania. Nagle przestaje czerpać radość z tego, co sprawiało mu przyjemność – zarzuca uprawianie sportu, czytanie książek, oglądanie telewizji, spotykanie się z przyjaciółmi. Jest zamknięty albo nadmiernie pobudzony. Czasem obserwuje się zmianę apetytu (brak łaknienia lub objadanie się) albo kłopoty ze snem (częściej to nadmierna senność i problem z porannym wstawaniem). Czasem depresja młodzieńcza ukrywa się pod maską dolegliwości fizycznych, jak bóle głowy czy brzucha, kręgosłupa, żołądka. Dziecko zaczyna obsesyjnie interesować się tematyką śmieci – czyta na jej temat książki, mówi o swojej śmierci. Czasem ucieka z domu. To mogą być sygnały choroby. Depresja młodzieńcza to bardzo obszerny „worek”. Wśród młodzieży starszej może przybrać postać charakterystyczną dla osób dorosłych. Wtedy zamiast zachowań agresywnych i rozchwiania emocjonalnego dominuje apatia. Depresja, jakkolwiek by się objawiała, zawsze wiąże się z egzystencjalnym bólem. Czytaj: Depresja u dzieci – objawy. 5 sygnałów, które świadczą o depresji dziecka Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) - objawy, leczenie i możliwe powikłania M jak mama - Jak przetrwać okres dojrzewania dziecka? Przyczyny depresji młodzieńczej: hormonalna burza Aby zrozumieć istotę młodzieńczej depresji, trzeba uświadomić sobie, czym właściwie jest dla nastolatka okres dojrzewania i przechodzenia z dzieciństwa w dorosłe życie. Niby wszyscy wiemy, że to czas bardzo trudny, ale chyba nie do końca zdajemy sobie sprawę, na czym ta trudność polega. Już sama burza hormonalna wynikająca z fizjologicznych przemian w organizmie prowadzi do rozchwiania emocjonalnego i potrafi dać się nastolatkowi we znaki. Trudno bowiem zapanować nad własną psychiką, gdy człowiekiem targają silne i na dodatek skrajne emocje. Nie mniej trudna staje się konfrontacja młodego człowieka z rzeczywistością. Kilkunastolatek zaczyna dostrzegać konflikty w rodzinie, a także biedę, przemoc, zakłamanie, kumoterstwo, niesprawiedliwość, które rządzą światem dorosłych. Z jednej strony się przeciw temu buntuje, z drugiej – odczuwa strach i beznadzieję. Dorastający człowiek zastanawia się, jak w przyszłości będzie wyglądało jego życie. Osoby z rodzin gorzej sytuowanych nie widzą dla siebie perspektyw, martwią się o swój status społeczny. Do tego dochodzą wymagania w szkole, rozbieżność między wygórowanymi oczekiwaniami zbyt ambitnych rodziców a możliwościami dziecka. Jeśli dziecko jest pilne, ale oceny ma przeciętne, a rodzice domagają się szóstek, wtedy powstaje napięcie, które może zaszkodzić psychice. Tak samo ciągłe krytykowanie ucznia w szkole może prowadzić do zaburzeń depresyjnych. Nastolatek musi odnaleźć się w grupie społecznej, gdzie liczy się dosłownie wszystko: status rodziców, modne ubranie i drogie gadżety, uroda, pieniądze, sprawność fizyczna, wakacje w tropikach. Czasem wystarczy, że koledzy wyśmieją wygląd, by wpaść w czarną dziurę. Wiele młodych ludzi po zmianie szkoły czy przeprowadzce przeżywa przez długi czas zaburzenia przybierające postać stanu depresyjnego. Trudno udźwignąć taki ciężar, gdy ma się zaledwie kilkanaście lat, niestabilny system nerwowy i nieduże doświadczenie życiowe. Nie wszystkim nastolatkom starcza odporności psychicznej, żeby uporać się z problemami, które je przerastają. W dodatku pozostają z kłopotami same. Rodzice, pochłonięci robieniem kariery i zarabianiem pieniędzy, nie mają dla dzieci czasu. Nauczyciele nie chcą słuchać. Młodzież nie skarży się i nie szuka pomocy, bo uważa, że i tak nie da się nic zrobić, albo nie wie, gdzie można ją znaleźć. Boi się niezrozumienia czy wyśmiania. Ile razy młody człowiek słyszał od rodziców: „W dorosłym życiu dopiero będziesz mieć kłopoty”. Czytaj: Jak leczyć depresję u dziecka? Psychoterapia, terapia poznawcza, grupowa, rodzinna i farmakoterapia Zaburzenia afektywne dwubiegunowe u nastolatków Przyczyny depresji młodzieńczej - niskie poczucie własnej wartości Wykształceni, „porządni” rodzice często myślą: jesteśmy przykładną rodziną, nie kłócimy się, dziecko dobrze się uczy, więc nie ma prawa mieć depresji. Tymczasem badania pokazują, że czasami nie potrzeba traumatycznego przeżycia czy przewlekłego stresu, by rozwinęła się choroba. Niektórych nastolatków przerasta sam okres dojrzewania i związane z nim zmiany zachodzące w organizmie. Większą podatność mają młodzi ludzie z poczuciem niskiej wartości, którzy o wszystko się obwiniają, albo mający trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych. Bardziej zagrożone są osoby pragnące, by wszyscy je akceptowali, przewrażliwione i genetycznie obciążone chorobą. Ale nie ma reguły – wciąż nie wiadomo, dlaczego jedni chorują, a inni nie. Jest wiele stanów, które można określić jako depresję, a i przebieg choroby może być rozmaity. Wśród młodzieży przeważają depresje egzogenne, czyli powstałe na skutek czynnika zewnętrznego. Może to być stres związany z niepowodzeniami w szkole, rozwodem rodziców, nieszczęśliwą miłością. Depresje endogenne są związane z wrodzonymi czynnikami biologicznymi i mają zwykle podłoże genetyczne. Wtedy choroba pojawia się bez wyraźnego powodu. Czytaj: Nadużywanie substancji psychoaktywnych przez nastolatków Zaburzenia odżywiania u młodzieży lek. med. Elżbieta Lipińska, specjalizuje się w psychiatrii dzieci i młodzieży Wiele osób ma opory przed wizytą u psychiatry, a to przecież taki sam lekarz jak każdy inny. Jeśli zaobserwujecie w zachowaniu dziecka niepokojące objawy, nie lekceważcie ich ani nie czekajcie, aż same miną, tylko jak najszybciej zasięgnijcie opinii psychologa lub psychiatry. Najlepiej, żeby był to specjalista, który pracuje z dziećmi i młodzieżą. Poza kompetencjami zawodowymi taki lekarz wie, jak nawiązać kontakt z młodym pacjentem. Jeśli okaże się, że to nie jest depresja, nauczy dziecko, jak radzić sobie ze stresem, rozwiązywać problemy. Młody człowiek z depresją gdzieś w głębi siebie oczekuje pomocy, bo cierpi, tylko o tym nie mówi. Jeśli rodzice nie nawiązali dotąd z dzieckiem dobrych relacji, teraz tym bardziej może to być trudne, choć nie niemożliwe. Bywa, że nastolatek otworzy się dopiero u specjalisty, który nierzadko jako pierwszy okazuje mu zrozumienie i akceptację. Dotarcie do młodego człowieka wymaga nieraz dużo czasu, niejednokrotnie bywa trudne również dla lekarza. Przykładem może być zbuntowany opozycyjny chłopak z brakiem wiary w przyszłość. W końcu okazuje się, że taka postawa wynika z lęku przed światem, niewiary w swoje możliwości. Najważniejszy jest czas, który poświęcamy dzieciom, jego nie da się niczym zastąpić. Pamiętajmy, że nastolatek bardzo potrzebuje akceptacji i wsparcia. Depresja młodzieńcza: jak uniknąć tragedii? Najważniejsze dla stabilnej psychiki dziecka są związki z najbliższymi budowane już od urodzenia. Poczucie bliskości i wsparcia w rodzinie daje większe szanse na to, że młody człowiek nie polegnie pod ciężarem problemów. Trzeba interesować się sprawami dziecka, pamiętając, że każdy ma prawo do podejmowania wyborów i popełniania błędów. Nie krytykuj bez przerwy, nie stawiaj za wysoko poprzeczki, bo nastolatek nie wytrzyma takiej presji. Ważne, by codziennie znaleźć czas na rozmowę. Nie unikaj trudnych tematów, nie odkładaj ich na później. Dziecko ma prawo do własnego zdania, a naszym obowiązkiem jest wysłuchać je i zrozumieć. Gdy brakuje dialogu, oddala się od bliskich. Wiadomość, że dziecko ma depresję, jest dla rodziców szokiem. Ale jeżeli uważnie się patrzy, zwykle można dostrzec symptomy choroby. Zaniepokoić powinna każda zmiana zachowania. Niepokojącym sygnałem jest zawsze wypadnięcie z pełnionej roli społecznej. Zaniedbywanie obowiązków, rezygnowanie z życia towarzyskiego. Warto zainteresować się, co dziecko robi w internecie. Jeśli uczestniczy w forach poświęconych samotności czy próbom samobójczym, może to świadczyć o tym, że nie czuje się dobrze w rodzinie, szkole, że ma problem, z którym nie potrafi sobie poradzić. Osoby myślące o samobójstwie czasami nagle zaczynają ubierać się na czarno. Ale nie znaczy to, że każdy młody człowiek, który chodzi w czarnym, chce skończyć z życiem. Częściej jest to np. zafascynowanie zespołem muzycznym albo moda. Rodzice, którzy znają swoje dziecko, potrafią to odróżnić. Czytaj: Rozwój dziecka: jak umiejętnie motywować dziecko? Jak wypracować u dziecka motywację wewnętrzną? Kolczyk w nosie: czy pozwolić nastolatkowi na piercing? Rodzaje przekłuć, pielęgnacja Leczenie depresji młodzieńczej - pomoc psychologa i psychiatry Trzeba pamiętać o tym, że w okresie dojrzewania dziecko ma prawo mieć dni lepsze i gorsze. Są wpisane w normalne życie, tak samo jak cierpienie. Dziecko rozpacza z powodu jedynki w szkole, zawalonego egzaminu, przeżywa nieszczęśliwą miłość i gdy zawiedzie przyjaciel. Jeżeli jednak niepokojące objawy utrzymują się bez wyraźnego powodu albo nasilają, trzeba szukać pomocy u psychologa klinicznego lub przynajmniej zatrudnionego w placówce służby zdrowia albo u psychiatry dziecięcego, który zajmuje się też młodzieżą (nie trzeba mieć skierowania). Psycholog nie przepisze leków, ale udzieli pierwszego wsparcia i oceni stopień nasilenia objawów. Będzie też doradcą młodego człowieka chorego na depresję i jego rodziny. Gdy nastolatek ma myśli samobójcze albo próbował odebrać sobie życie, od razu potrzebny jest psychiatra. Psychiatra rozpoznaje depresję na podstawie zebrania szczegółowego wywiadu podczas rozmów z dzieckiem i rodzicami. Interesują go nie tylko objawy i okoliczności ich wystąpienia, ale też przebyte choroby oraz rozmaite fakty z życia pacjenta i rodziny. Psychiatra zajmujący się młodzieżą musi być jak detektyw. Zawsze brać pod uwagę, że w rodzinie dzieje się coś, o czym dziecko nie chce powiedzieć i co ukrywają rodzice. Może to być przemoc, wykorzystanie (również seksualne), obciążenia genetyczne, alkoholizm któregoś z członków rodziny. Poza rozmową ważne są testy psychologiczne, które pacjent dostaje do rozwiązania. Potrzebna jest również konsultacja psychologa, opinia szkoły, czasem też lekarza innej specjalności. Ważne, by wykluczyć choroby somatyczne, które mogą być przyczyną objawów depresyjnych, np. niedoczynność tarczycy. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że to, co dzieje się z dorastającym człowiekiem, ma wpływ na jego przyszłość. Badania wykazują, że osoby, które chorowały na depresję, wcześniej wchodzą w nieprzemyślane związki, rodzą dzieci, rozwodzą się, wpadają w nałogi. Często epizod młodzieńczej depresji mija bez śladu. Czasami jednak choroba potrafi powrócić w dorosłym życiu. miesięcznik Zdrowie Magdalena Moraszczyk, Konsultacje: lek. med. Elżbieta Lipińska, Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego Warszawski Uniwersytet Medyczny
Po pierwsze i najważniejsze: nie nienawidzisz swoich dzieci. W rzeczywistości kochasz swoje dzieci tak bardzo, że każdego dnia, nawet jeśli cierpisz z powodu słabego pragnienia śmierci (lub gorzej, w wielu przypadkach), zmuszasz się do wstawania z łóżka i przepychania się.
Depresja maskowana to specyficzny rodzaj zaburzeń depresyjnych, które dają mało charakterystyczne objawy, różniące się od klasycznych symptomów tej choroby. Mogą to być różnego rodzaju bóle, lęki, fobie, natręctwa, problemy z układem krążenia, zaburzenia odżywiania, skłonność do używek. Z powodu nieswoistych objawów depresja maskowana często jest mylona ze schorzeniami somatycznymi i błędnie leczona. Spis treściDepresja maskowana – objawyDepresja maskowana – diagnozaDepresja maskowana – leczenie Depresja maskowana niekiedy określana jest mianem „depresji bez depresji” – to dlatego, że daje symptomy zupełnie niekojarzone ze stereotypowym wyobrażeniem tej choroby. Bóle głowy, napięcie mięśni, świąd skóry, skoki ciśnienia, jadłowstręt, utrata wagi – zarówno pacjenci, jak i lekarze łączą podobne objawy z chorobami somatycznymi i próbują zwalczyć je za pomocą tabletek przeciwbólowych, leków czy diety. Tymczasem mogą to być „maski”, pod którymi ukrywa się rzeczywisty powód złego samopoczucia, czyli depresja. Poradnik Zdrowie: depresja w społeczeństwie Depresja maskowana – objawy O depresji potocznie mówi się jako o chorobie duszy i najczęściej diagnozuje się ją na podstawie zaburzeń mających związek ze sferą psychiczną, takich jak obniżony nastrój, brak motywacji, apatia, niskie poczucie wartości, bezsenność. W przypadku depresji maskowanej podobne oznaki zazwyczaj nie występują lub występują w niewielkim stopniu. Zamiast nich na pierwszy plan wysuwają się objawy ze strony ciała zwane „maskami”. Specjaliści wyróżniają 5 rodzajów masek: maski bólowe – symptomem depresji jest wówczas ból różnego pochodzenia, najczęściej głowy, ale może dotyczyć też mięśni (pleców, karku, barków, ramion), narządów płciowych, konkretnych nerwów (np. kulszowego), a nawet serca – wówczas łatwo pomylić depresję z chorobą wieńcową lub zawałem; maski wegetatywne i psychosomatyczne – dotyczą rozmaitych sygnałów ze strony ciała takich jak swędzenie skóry, zespół niespokojnych nóg, problemy z trawieniem (nudności, zaparcia, kolki), kołatanie serca, skoki ciśnienia. Mogą też objawiać się pod postacią zmian w naturalnych cyklach funkcjonowania organizmu, np. zaburzeniach cyklu miesiączkowego u kobiet, zaburzeniach popędu płciowego. Możliwe są również zawroty głowy, problemy z pamięcią, koncentracją, przyswajaniem informacji; maski psychopatologiczne – są to objawy charakterystyczne dla chorób o podłożu psychicznym, np. zaburzenia lękowe (lęk przewlekły lub ataki paniki), fobie i natręctwa (zwłaszcza agorafobia, jadłowstręt); maski behawioralne – mają związek ze zmianą zachowania lub przyzwyczajeń, poprzez które osoba chora chce zagłuszyć depresyjne stany umysłu. Dotyczy to zarówno uzależnienia od alkoholu, leków czy narkotyków, jak i codziennych rytuałów odwracających uwagę od choroby, np. objadania się czy zakupoholizmu; zaburzenia rytmów okołodobowych – dotyczą problemów z regularnym funkcjonowaniem organizmu w dzień i w nocy. Mogą objawiać się pod postacią trudności z zasypianiem, bezsenności w nocy lub nadmiernej senności w dzień. Szacuje się, że depresja maskowana występuje wśród ludzi 3 razy częściej niż klasyczna odmiana tej choroby. Mimo to diagnozuje się ją bardzo rzadko. Na rozwój tego rodzaju depresji najbardziej narażone są kobiety między 20 a 30 rokiem życia. U starszych osób częściej obserwuje się występowanie faz klasycznej postaci depresji na przemian z fazami depresji maskowanej. Depresja maskowana – diagnoza Diagnoza depresji maskowanej jest bardzo trudna, ponieważ jej objawy „udają” symptomy innych popularnych chorób somatycznych, a do tego są mało wyraziste. Bóle głowy łatwo wziąć za oznakę nawracającej migreny, bóle mięśni czy nerwów często łączy się z dyskopatią, bóle serca z chorobą wieńcową, zaburzenia trawienia z zespołem jelita drażliwego itd. Chorzy zanim zostaną skierowani do psychiatry zazwyczaj leczą się miesiącami, a nawet latami na schorzenia, których w rzeczywistości nie mają. Podejrzenie depresji zachodzi dopiero wówczas, gdy zlecane badania nic nie wykazują, a przepisane leki nie powodują poprawy samopoczucia. Niestety, z uwagi na złożony obraz kliniczny depresji maskowanej, jej diagnoza musi być poprzedzona niezbędnymi badaniami, które wykluczą chorobę somatyczną. Depresja maskowana – leczenie W leczeniu depresji maskowanej stosuje się takie same leki jak w przypadku typowej odmiany tej choroby, czyli antydepresanty. Ich doborem zajmuje się lekarz psychiatra, który przy przepisywaniu danego środka bierze pod uwagę rodzaj oraz nasilenie objawów u konkretnego pacjenta oraz jego stan zdrowia. Uzupełnieniem terapii farmakologicznej może być psychoterapia indywidualna lub grupowa, która przyspiesza proces leczenia i zmniejsza ryzyko nawrotu choroby. Kurację antydepresantami warto podjąć jak najszybciej, szczególnie u osób, które w przeszłości wykazywały skłonność do stanów depresyjnych lub mają za sobą epizody tej choroby. Niepodjęcie terapii może skutkować rozwinięciem się zaawansowanej formy depresji z wszystkimi typowymi dla niej objawami. Test: Czy masz depresję? Pytanie 1 z 12 1. Czy od dłuższego czasu towarzyszy ci uczucie smutku i przygnębienia? nie tylko czasami od 2 tygodni powyżej 2 tygodni
Depresja rodzica, a szczególnie depresja matki, jest pewnym istotnym czynnikiem ryzyka wystąpienia choroby u dziecka lub pewnych trudności rozwojowych. Dziecko w dorosłości może mieć
“Żaden język nie zawiera słów, które w wystarczający sposób wyraziłyby siłę, piękno i bohaterstwo kryjące się w matczynej miłości” – powiedział swego czasu Edwin Chapin. Oddziaływanie czynników, takich jak depresja może jednak negatywnie wpłynąć na okazywanie wspomnianej matka i dzieci rozumieją doskonale więź, która ich zespala od samego początku. Więź ta jest niesamowicie silna, mocna i nierozerwalna, jeśli tylko obie strony są sobie oddane, a miłość szczera. Jednakże istnieje wiele czynników zewnętrznych, których oddziaływanie może na nią wywrzeć nieodwracalny to jedna z najbardziej rozpowszechnionych chorób nowoczesnego społeczeństwa. Brak zrozumienia przez otoczenie i samotność, jakie często jej towarzyszą, to charakterystyczne odczucia, z jakimi na co dzień zmaga się dotknięta chorobą polega na tym, że trudne odczucia matki nie pozostają bez wpływu na otoczenie, w tym również na to, jak się czują dzieci. Oddziaływanie matki na najważniejszą z relacji jest bardzo depresji na relację matki z dzieckiemWpływ rodziców na dziecko jest bardzo ważny, ponieważ ma bezpośrednie znaczenie w jego rozwoju. Nastrój, w jakim jest matka ma nieopisany wpływ na dziecko zwłaszcza w pierwszych dniach po jego przyjściu na zupełnie normalne, że po wydaniu na świat dziecka, matka odczuwa pewien lęk, czy niepokój. Może się on jednak przerodzić w pewien rodzaj psychicznego wycofania, które będzie negatywnie wpływać na chwila, w której można jeszcze przywrócić całą sytuację do normy, choć ze względu na stopień zaawansowania choroby, nie wszystkim udaje się to depresja przybiera postać długoterminową, przeciąga się w czasie, oddziaływanie choroby nie pozostawi bez szwanku relacji rodzicielskiej. Oddziaływanie będzie tym silniejsze, im młodsze jest dziecko. W jaki sposób mogłoby się to objawiać?Dziecko zacznie się skupiać na zaspokajaniu wymagań matki do tego stopnia, że w pewnym momencie postawi je ponad swoje własne depresji na relację z dzieckiem – badaniaDonald Winnicott, angielski psychoanalityk był jedną z najważniejszych postaci jeśli chodzi o leczenie depresji dotykającej matek. Jego zainteresowanie oddziaływaniem tej choroby na więź matki z dzieckiem wzrosło, gdy na konsultację zgłosiła się matka zaniepokojona utratą wagi swojego uwagę przykuł fakt, że matka ta pogrążona była w depresji. Ponadto dostrzegł, że obawa o synka dawała jej ulgę. Czynnik ten sprawiał, że w jej umyśle inne problemy były spychane na dalszy w kontakcie ze wspomnianym synem wyszło na jaw, że jego matka jest maltretowana przez ojca, który jej kosztem dodawał sobie poczucia własnej tej sytuacji Winnicott zalecił, by matka skorzystała z terapii, która rozwiązałaby przyczyny problemu, jaki w rezultacie dotknął jej jest depresyjna matka?Matka pogrążona w depresji powstrzymuje swoje naturalne instynkty kierowane normalnie ku dziecku. To wywiera silne oddziaływanie na więź, która ich łączy. W jaki sposób widać to u dziecka? Tak jak w wymienionym powyżej przypadku, dziecko może przestać jeść, ale efekt może być dziecku brakuje poczucia bezpieczeństwa i matczynego ciepła, dziecko prawdopodobnie wyrośnie na kogoś, kto będzie zaspokajał potrzeby innych kosztem zachodzący proces może skutkować tym, że dziecko będzie niezdolne do nawiązywania prawidłowych relacji z otoczeniem. Znane są również przypadki dzieci, które na skutek depresji matki przestały się uśmiechać w sposób naturalny. Wyłącznie formują udawany uśmiech, aby zaspokoić w depresji matki poprawić więź z dzieckiem?Depresja to złożona choroba, której leczenie nie jest łatwe. Kiedy zapada na nią matka, potrzebuje dużych pokładów energii, determinacji i silnej woli, aby mogła uporać się z tym nie łatwym problemem. Jednym z takich czynników dodających sił do walki z chorobą jest miłość do matką jest czymś niezwykle wielkim, a jednocześnie niezwykle trudnym -Ricki Lake- Przeczytaj również podobny artykuł: Depresja? Te cytaty pozwolą Ci się z nią uporać!Trzeba pamiętać o tym, by nie pomniejszać znaczenia choroby. Świadome podejście do faktu, że cierpi się na depresję pomaga nadać jej właściwe miejsce w życiu i uwzględniać w swoich planach. Wyparcie sytuacji może ją wyłącznie pogłębić. Ucz się ufać, słuchać i mówimy o depresji oczywiste jest również, że nie można podejmować wyjścia z sytuacji na własną rękę. Konieczne jest skorzystanie z pomocy i nadzoru specjalisty. Może on pomóc Ci rozjaśnić sytuację, nakreśli jak walczyć z chorobą, by w jak najmniejszym stopniu wpływała ona na relacje z również podobny artykuł: Leczenie depresji – nowa teoria według Aarona Beck’a To kim jestem i kim chciałbym zostać, zawdzięczam mojej matce -Abraham Lincoln-Depresja może stać się czynnikiem determinującym relację matki z dzieckiem, od samego początku wpływając na rozwój dziecka. Dlatego należy podejść do choroby świadomie, aby mimo jej występowania, dać dziecku to, co najlepsze.
Witam. Mam 73 lata, jestem po operacji płuc z powodu choroby onkologicznej. W czasie chemioterapii nabawiłem się zapalenia płuc. Pulmunolog oprucz zapalenia zdiagnozował rozedmę. Jestem w trakcie tlenoterapii i saturacja pod tlenem jest 94-99. Po odłączeniu tlenu spada w spoczynku do 81g90.
Witam drogie mamusie.. borykam sie z problemem depresji, przynajmniej tak mi sie wydaje ze to będzie to:( Jestem mama 2 letniego syna i oczekuje drugiego dziecka ktore ma sie pojawić juz w przyszlym roku. Mąż od długiego czasu ciagle pracuje, właściwie odkąd jesteśmy małżeństwem to siedzę sama. Przeprowadzilam sie do męża na wieś, nikogo tu nie znam, pierwsze domy sa oddalone od naszego o 2 km wiec przejezdzamy przez wies tylko samochodem. Wyskok do miasta to sa dla mnie wakacje, wpadlam w obsesyjne kupowanie produktow spożywczych(żeby tylko pojechać do miasta). Pracy nie mam, zwolnili mnie. Po drodze byly duze problemy zdrowotne wiec nie moglam szukac następnej pracy.. Mój dzień raczej wyglada ciągle tak samo, rutyna, rutyna i jeszcze raz rutyna. Mąż jak wraca z pracy to tylko chwilka gadki o tym jak zle w pracy albo jacy ludzie z nim pracuja i idzie rozwijac swoje pasje i marzenia. Dom, dziecko i wszystko inne na mojej głowie. Sobota, niedziela inna robota męża i znow sama z dzieckiem. A ja co? Ja nie wyrabiam:( płacze po kątach, jestem nieszczęśliwa, flustracje przelewam na syna i błędne koło sie zamyka. Syn jest do mnie przywiazany w stopniu znacznym,ciężko go zostawic z dziadkami wpada w histerie przez co jestem postrzegana ze napewno dziecko źle wychowuje.. prawo jazdy mam ale jest jeden samochod i to w takim stanie ze balabym sie tym jechać nawet do miasta. Koleżanki odeszly bezpowrotnie po szkole i studiach. Niby mam wszystko męża, dziecko o ktorym marzyłam i drugie w drodze a z drugiej strony nie mam tej spontaniczności, wyjscia do ludzi, rozmowy takiej przyjacielskiej.. może któraś z Was przechodziła przez cos takiego? Jak sobie z tym poradzic? Cytuj
Jeśli czujesz, że możesz cierpieć na depresję poporodową - udaj się do psychiatry lub psychologa oraz porozmawiaj z najbliższymi, gdyż ich wsparcie będzie pomocne w trakcie leczenia. Natomiast, gdy objawy sugerujące depresję poporodową zauważy któryś z członków rodziny, w pierwszej kolejności warto porozmawiać z młodą

Nie zawsze rozpoznanie depresji wiąże się z koniecznością zażywania leków. Kiedy objawy nie są mocno nasilone, brak jest myśli samobójczych to możemy mieć do czynienia z tzw. Łagodną depresją. Takie stany można próbować pokonywać znajdziecie kilka prostych ćwiczeń, które pokażą jak można samodzielnie walczyć z depresją. Zadania są krótkie i łatwe do wykonania przez osobę dorosłą. Mogą one być skuteczną wskazówka nie tylko dla chorych ale też dla ludzi pragnących pomóc osobom cierpiącym na radzić sobie z depresją – pierwszy krokSkutecznym i prostym narzędziem, które pomoże Ci w stanach depresyjnych jest skala nastroju. To zwykle jeden z pierwszych elementów terapii, który wprowadzam pracując z ludźmi doświadczającymi stanów depresyjnych. Każda z osób korzystająca z tego narzędzi robi własną, indywidualną skalę – Ty też początek zastanów się jaką rozpiętość ma mieć twoja skala. Tworząc ją pamiętaj, że ma się na niej mieścić nastrój bardzo dobry i bardzo zły oraz stany pośrednie. Jednocześnie powinieneś umieć łatwo zdecydować w którym miejscu skali jesteś danego dnia. Kiedy już wytyczysz granice w jakich będziesz się poruszać pomyśl chwilkę o tym jak najlepiej opisać każdy element skali biorąc pod uwagę trzy czynniki:jak się zachowujęco myślęco czuję kiedy mam taki nastrójPrzykładowa skala znajduje się w poniższej tabeli. Po skonstruowaniu skali, Twoim zadaniem będzie, każdego dnia zaznaczać w notesie, który masz zwykle pod ręką (np. kalendarzu, organizatorze) jaki masz nastrój (przykładowy wykres pod tabelą).2Jak się zachowuję: robię wszystkie prace domowe z ochotę, chcę się spotykać ze znajomymi, wychodzić z domu, iść do kina na imprezę, często się uśmiecham, jestem dusza towarzystwa,. Jak się czuję: czuję się szczęśliwa radosna, pogodna. Co myślę: myślę że wszystko jest ok, że większość rzeczy uda mi się zrobić, nie katastrofizuję, świat oceniam jako się zachowuję: prace domowe robię, mam ochotę wyjść z domu ale na spokojny spacer, spotykać się tylko z najbliższymi osobami. Jak się czuję: czuję spokój i zadowolenie. Co myślę: myślę że większość spraw jest ok i że udaje mi się z nimi w miarę – ani dobrze ani źle-1Jak się zachowuję: raczej siedzę w domu, obowiązki wykonuję z trudem i robię tylko te absolutnie konieczne, nie mam ochoty widywać się ze znajomymi a rodzina mnie denerwuje, najchętniej bezmyślnie oglądam TV albo czytam. Co myślę: myślę, że jestem leniwa beznadziejna, wszyscy na około lepiej sobie radzą z życiem a somo życie jest bardzo trudne do ogarnięcia. Co czuję: smutek, niepokój, rozdrażnienie-2Jak się zachowuję: z trudem wstaję z łóżka, pół dni chodzę w piżamie, z prac domowych robię tylko te najbardziej podstawowe a i to jest bardzo dla mnie męczące, chce mi się płakać bez powodu albo złoszczę się w bardzo błahych sprawach, nigdzie nie wychodzę a ludzie mnie mocno denerwują, śpię, leże, oglądam TV. Co myślę: myślę, że jestem beznadziejna, moje życie jest bez sensu, nic nie potrafię zrobić. Co czuję: czuję ogromny smutek, wstyd, lęk, czego służy taka skala nastroju?Dzięki takiej skali jesteś w stanie obserwować nastrój przez jakiś czas – najlepiej nie krócej niż miesiąc. Będziesz się mogła/mógł przekonać jaka jest tendencja, czy nastrój jest stabilny, czy też może stale opada albo ulega stopniowej poprawie. Możesz też sprawdzić jak to wygląda na przestrzeni tygodnia – czy wszystkie dni są takie same czy jednak coś się zmienia i jeśli tak to w jakim wszystkie dni były złe czy może jednak były jakiś dobre a może nasz nastrój wcale nie jest taki zły w dłuższej perspektywie jak ci się mogło to początkowo długo jej używać?Poobserwuj swój nastrój przez co najmniej miesiąc, możesz każdego dnia zaznaczać tylko jedną kropkę na skali ale możesz też kilka, jeśli nastrój zmienia się w ciągu dnia. Taka dłuższa obserwacja jest wartościowym źródłem informacji nie tylko dla Ciebie, ale też dla Twojego lekarza psychiatry czy terapeuty z którym masz jakieś pytania lub chcesz przedyskutować swoje wyniki skontaktuj się ze mnąCo jeszcze mogę zrobić?Wspomniana powyżej Skala Depresji Becka to narzędzie o podobnym charakterze jak własna skala nastroju, przy czym wymagające większego zaangażowania i przez to lepiej nadające się do stosowania co jakiś czas, a nie codziennie, ale też dające dokładniejsze wyniki. Jeżeli Twój wynik na skali wydaje Ci się niepokojący, zgłoś się możliwie szybko po fachową poradę. Nie musi to od razu oznaczać rozpoczęcia leczenia, ale jeżeli problem istnieje – pomoże Ci zareagować wystarczająco dalej? Przejdź do kroku 2…KontaktJeżeli czujesz, że potrzebujesz pomocy lub dalszych informacji, zadzwoń do mnie:608 444 147pomogę i wskażę sposób dalszego postępowania

Czym jest depresja mamy pozostającej w domu? Depresja matek pozostających w domu często nie trafia na pierwsze strony gazet. (Zdjęcie za pośrednictwem Vecteezy) Chociaż doceniamy matki za ich ciążową podróż, czasami możemy zapomnieć o ilości pracy po porodzie. Depresja nie zawsze może być wyraźna i może podstępnie wkraść vsY5W.
  • x457djfnyy.pages.dev/113
  • x457djfnyy.pages.dev/110
  • x457djfnyy.pages.dev/157
  • x457djfnyy.pages.dev/357
  • x457djfnyy.pages.dev/59
  • x457djfnyy.pages.dev/144
  • x457djfnyy.pages.dev/100
  • x457djfnyy.pages.dev/41
  • x457djfnyy.pages.dev/251

    • depresja matki siedzacej w domu